heel nederig

Heel nederig en met het gaspedaal lichtjes ingedrukt om de mensen op mijn weg niet onder het stof te bedelven, ben ik deze namiddag uit Sitima vertrokken.

Is het de hitte, is het het uur van de dag, ik weet het niet maar de leegheid van hun bestaan overviel me. Ineens begreep ik weerdat ik niet te veel eisen te stellen heb, dat de macht die ik heb niet mag gebruiken of misbruiken, dat ik alleen maar mag hopen dat ze ons schooltje een warm hart toedragen en dat ze er als goede huisvaders over zullen waken.

Het is de eerste keer sinds mijn terugkeer uit België dat hun armoede me zo overvalt. Waarschijnlijk was ik zelf te druk in de weer met zaken die tijdens mijn afwezigheid waren blijven liggen en nu dringend om afhandeling vroegen.

Mijn werkvergunning, aangevraagd bijna een jaar geleden, is zo’n zaak die niet kon wachten.

De vergunning lag in mijn postbus met de melding dat ze zou vervallen als de betaling niet binnen de maand geschiedde. Ik verbleef 7 weken in België en de gevolgen laten zich dus raden.

Terug naar af. Alles opnieuw aanvragen, wachten en hopen en intussen van “permit naar permit” de lijdensweg op Immigratie ondergaan.

Precies een halve dag heb ik nodig gehad om deze tegenslag mentaal verwerkt te krijgen. .

.

Hanne en Veerle, twee vrolijke jonge vrijwilligers in Sitima. Het was een gok natuurlijk, een berekend risico toen we hen bij elkaar brachten en vroegen of ze samen naar Malawi konden vertrekken voor vrijwilligerswerk. Beiden hadden laten weten dat ze interesse hadden om drie maanden in het project te werken. Elk apart komen zou niet verstandig zijn omdat ze tijdens de “gap” tussen Filip zijn vertrek uit Malawi en mijn terugkeer, de verantwoordelijkheid hadden over Sitima. Een verantwoordelijkheid die zij zich erg ter harte hebben genomen en hun conditie meteen op een hoger niveau heeft getild. Elke dag, de ganse werkweek rond, zijn ze heel getrouw met de fiets naar de school gereden en daar het beste van zichzelf gegeven.

Het was niet hoogtijd dat ik terug was maar ik denk wel dat er even een lichte kreet van opluchting te horen was. ….

Hanne en Veerle, uiterlijk zo verschillend, innerlijk daar ben ik nog niet uit, maar ze zijn prachtig om te zien.Ze kennen elkaar intussen door en door , ze weten wanneer ze elkaar de vrijheid moeten geven om even tot rust te komen. Ik geniet van hun aanwezigheid, van hun jeugdigheid, hun grappen en grollen maar ook van de degelijkheid van hun werk, hun inzet en gedachten. Als het even past , ga ik graag met hen op stap, de moeder met haar twee dochters lijkt het wel, en zonder het te beseffen gedraag ik me soms ook zo. “Kom we gaan verder” zeg ik dan, vergetend dat ik twee volwassen mensen naast me heb .

Wat Veerle er zelf van denkt, kan je volgen op haar dagboek: www.veerleinmalawi.blogspot.com.

Het gaat goed in Sitima. Filip, de Nederlandse school Citaverde, Hanne en Veerle, allen zijn druk in de weer geweest tijdens mijn afwezigheid. Schilderwerken, sportactiviteiten, lesgeven en als hoogtepunt voor de ganse gemeenschap: de twee schoolreisjes. Iedereen is het er over eens: dit moet elk jaar kunnen.

De bouwwerken hebben een beetje vertraging opgelopen maar intussen is iedereen weer volop in actie. Het lijkt wel een bouwwerf ipv een school.

Als onze kindjes de leeftijd van zes, zeven jaar hebben, moeten ze naar de iets verder gelegen Primary School van Mindano. In het verleden hadden we, Johan en ik, reeds gesprekken gehad met de headteacher om deze school nieuw leven in te blazen. Meer dan wat bamboestokken en een rieten dak bezit deze school niet. We hadden hen hulp beloofd in de vorm van cementzakken zodat ze elk jaar één klasgebouw konden optrekken. Het aantal klasgebouwen zou dan rechtevenredig stijgen met de jaren dat kindjes onze school verlaten.

Het overlijden van Johan heeft mij genoodzaakt deze belofte tijdelijk te verbreken. Eerst eens onze eigen school uitbouwen en daarna zal ik zien wat er nog mogelijk is.

En dan komt pater Oscar als uit het niets opgedoken. Een fris manneke met de nodige managementcapaciteiten. Had hij zich niet geïntroduceerd als father Oscar, ik zou nooit op het gedacht gekomen zijn. Hij had gehoord van mijn terugkeer uit België en hij had intussen ook niet stilgezeten. De paterkens (nog 3) en nonnekens (nog 4),samen Sitima Parish, zijn voor de bouw van hun Secundairy School afhankelijk van donaties. Ze hadden al twee mooie gebouwen klaar, ééntje voor de directeur van de school en eentje voor de staff. Nu nog de klasblokken. En toen stopte de donateur zijn giften. Maar father Oscar bracht goed nieuws, ze hadden een nieuwe sponsor gevonden die in drie schijven het geld zou overmaken. Geld dat moest besteed worden aan datgene waarvoor de sponsor het bedoelde: klaslokalen.

Sitma heeft sinds de start van YOCE een prachtige kleuterschool en Sitima Parish is in staat een goede Secundairy School op te bouwen.

Alleen de Primary School vormt een probleem, geen middelen en slecht beheer, of omgekeerd.

Oscar kwam met het voorstel dat zij bereid waren geld te investeren in de Primary School als ook ik over de brug kwam met wat middelen.

Het voorstel moet nog overlegd worden met onze Belgische vzw YOCEvim maar als we de kinderen in Sitima een echte kans op goed onderwijs over de hele lijn willen meegeven, dan is dit een MUST. .

~ door koenf op oktober 18, 2009.